Psie zabawki
Zabawki dla psa są często wykorzystywanym rozwiązaniem, jeśli borykamy się z problemami wychowawczymi dotyczącymi naszego pupila. Są to najczęściej gumowe przedmioty, które doskonale pełnią funkcję gryzaka. Psy w młodym wieku potrzebują takich zabawek podobnie jak małe dzieci, którym przeszkadzają wyrzynające się zęby. Zabawki dla psa to dość prosty sposób na pozbycie się problemów z gryzieniem wszystkiego jak popadnie przez naszego pupila. Największe wyzwanie stanowi przyzwyczajenie zwierzęcia do korzystania z zabawki jako elementu do gryzienia a nie innych przedmiotów, ale po dłuższym czasie spędzonym z takim przedmiotem piesek na pewno się do niego przekona.
Wizyty u weterynarza
Gdy zdecydujemy się wziąć małego szczeniaczka, na pewno musimy udać się z nim do weterynarza. To, jak wiele razy wybierzemy się z naszym nowym pupilem do gabinetu weterynaryjnego ma nie tylko wpływ na to, jak będzie się rozwijał, ale jest także bardzo istotne dla zdrowia dorosłego psa. Okazuje się, że wiele psich chorób można wyeliminować zabezpieczając psa już w wieku szczenięcym poprzez szczepienia. Co prawda częste wizyty w gabinetach weterynaryjnych należą do dość dużego wydatku, jednak z pewnością warto zainwestować w naszego pieska, gdyż odbije się to pozytywnie na jego zdrowiu w przyszłości. Konieczne jest nie tylko nawet kilkakrotne odrobaczanie małego pieska, ale także różnego rodzaju szczepienia.
Jak wygląda droga szerzenia wścieklizny
Rezerwuar zarazków stanowią zarówno ssaki dzikie, jak i domowe. Z pierwszej grupy wymienić należy: lisy, jenoty, borsuki, nietoperze i inne zwierzęta mięsożerne, a także gryzonie i zajęczaki. Grupa ta ma obecnie największe znaczenie w rozprzestrzenianiu choroby. Do drugiej natomiast należą: psy i koty. Druga grupa miała pierwotnie duże znaczenie, lecz obecnie ze względu na masowe szczepienia zwierząt domowych zagrożenie jest niewielkie. W krajach tropikalnych Ameryki Południowej i Środkowej wścieklizna może być rozprzestrzeniana również przez żywiące się krwią zwierząt nietoperze z rodziny wampirów. Do zakażenia (zwierząt lub człowieka) dochodzi na drodze kontaktu bezpośredniego ? przez pokąsanie, oślinienie lub zanieczyszczenie mózgiem chorego zwierzęcia uszkodzonej skóry. Możliwe jest, choć u człowieka rzadkie, zakażenie na drodze powietrznej (kropelkowej i pyłowej) aerozolem odchodów nietoperzy w jaskiniach. Zdarzają się także zakażenia laboratoryjne drogą wziewną, przezspojówkową lub przezśluzówkową. Do wystąpienia choroby dochodzi u około 15-20% wystawionych na kontakt ? szczególnie osobników pogryzionych na pysku/twarzy, szyi, klatce piersiowej lub pokąsanych głęboko. Odnotowano także infekcje przez przeszczepienie organów (rogówka) od zmarłych dawców z nierozpoznaną wścieklizną. Nie opisano przeniesienia drogą pokarmową. Chorobę cechuje długi okres utajenia średnio od 1 do 3 miesięcy ? skrajnie od 10 dni do ponad roku. Chory człowiek jest także zakaźny dla otoczenia. Wirus znajduje się głównie w jego centralnym układzie nerwowym, ślinie i skórze, a w mniejszym stopniu także w łzach i soku trzustkowym.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%9Bcieklizna